We zijn iets voor de wekker wakker en ontbijten voorlopig voor de laatste keer in IJsland. Daarna de koffers inpakken en het appartement weer netjes achter laten. We mogen de koffers in een aparte ruimte laten staan, zodat we zonder bagage nog wat kunnen geocachen. De eerste van zondag is een mega grote trommel waar we ook een travel bug in vinden. De wens van degene die hem heeft neergelegd is om hem veel over de wereld te laten reizen. Nou, daar kunnen we wel voor zorgen. Later zullen we op internet zien dat hij uit Amerika komt, dus hij gaat mooi mee naar huis om hem ergens in Nederland over te dragen aan een andere dwaas.
Na een koffie en een broodje worden we vriendelijk uitgezwaaid door de papegaaiduikers en gaan we terug om met onze koffers te wachten op de shuttlebus naar het vliegveld. We zijn ook erg benieuwd naar het uitzicht op IJsland, want op de heenreis was het al wat donkerder. Grappig overigens dat het de gehele nacht niet geheel donker was. Je zit immers niet voor niks zo hoog op de aardbol en dan nog op een eiland ook. De bus was netjes op tijd en al snel waren we op weg naar het vliegveld. Dat uitzicht op IJsland was wel bijzonder. Veel mos, stenen en verdwaalde bloemen, bijna saai te noemen, toch voor zo’n ritje was het uitzicht wel mooi.
Op het vliegveld hoeven we alleen nog maar onze koffers in te checken en een hapje te doen voordat we mogen vliegen. Het vliegtuig vertrekt en Philip moet naast een nog grotere meneer (van links naar rechts gemeten) zitten, die regelmatig over de stoelgrenzen heen kwam. Ach, het is overleven daar in de lucht, de survival of the fittest en ik kan nu nog steeds deze blog schrijven :-).
Op het vliegveld racen we door de immigratie heen, we waren zelfs aanzienlijk eerder dan onze koffers. Al met al erg prettig, zeker omdat we met koffers en al zo de shuttlebus in kunnen rennen op weg naar onze huurauto. Wat zou het deze keer worden? Ik had alles al via het internet ingevoerd maar dat bleek niet goed overgekomen te zijn. Alles is dus nog een keer invoeren, het is niet anders. In de garage aangekomen staan er 2 Standaard SUV’s geparkeerd, een Nissan nog iets en een dikke Ford Explorer van zeker 2 meter hoog. De keuze is snel gemaakt, we rijden rond in de Ford.
Dat ritje kan meteen beginnen, want we moeten nog vanaf het vliegveld naar Everett, waar we de eerste nacht zullen slapen. Het Amerika gevoel is met zo’n dikke bolide weer snel tot op een hoog niveau opgestookt. Het hotel ziet er prima uit en is helemaal in de stijl van de omgeving, die gedomineerd wordt door de fabrieken van Boeing. Bij Jimmy Mac’s Roadhouse eten we een mooie steak. Nou ja, voor Bas natuurlijk een burger met kaas. Na het eten is het al weer na negenen en willen we graag de bedjes uit proberen. We worden een paar keer wakker in de nacht, maar het lukt ook wel weer om dan weer te gaan slapen.
Vergeet niet je geocaches te loggen! Ik had daar eigenlijk ook wel een mooi logje verwacht, gezien deze proza.