Dag 4, do 1/8. Mt St Helens in zicht

>> PACKWOOD -> SILVER LAKE <<

We zijn inmiddels goed gewend in het lekkere huisje op de berg. Uiteraard worden we nog wel bij tijds wakker, maar het is nu al iets over 6-en. Na het douchen en ontbijten moeten we toch echt afscheid gaan nemen, Mt St Helens wacht op ons. Ik loop nog even langs de eigenaar, die we nog niet gesproken hebben. Nou dat heb ik in no-time bijgewerkt en ik weet na een 20 minuutjes alles van de beste man. Wel grappig om te weten is, dat de as van de uitbarsting van Mt St Helens in 1980 Packwood met een dikke laag as heeft bedekt. Hij had net een cabin gekocht en had die eigenlijk afgeschreven toen, na een goed half jaar, het toch allemaal wel mee leek te vallen. Een groot deel was weggewaaid/gespoeld en er bleef vruchtbare grond over. Met al deze kennis nam ik afscheid en vertrokken we echt naar de berg.

Onderweg kwamen wij al langs ons mislukte tiny house. Hij was nl. groot. Gelukkig was hij al schoongemaakt, dus konden we lekker bij de cabin in de schaduw onze lunch opeten. Toen dat klusje geklaard was, gingen we op weg naar Mt St Helens. Dat is een vulkaan die in 1980 is uitgebarsten. Een van de grootste aardverschuivingen, want de berg was met een grote klap gehalveerd. Het was ook een van de eerste grote uitbarstingen die met film en seismologisch goed gevolgd is. Over heel de wereld (als ik de yanken moet geloven) wordt deze info nu gebruikt om in te schatten wanneer een vulkaan gaat uitbarsten.

Het is een goed uur rijden en onderweg is er weinig te zien dat door mensen is gemaakt. De verschillende kleuren en vooral de groene tinten van de dichte bossen vallen ons nu op. We waren hier twee jaar geleden al, maar toen hing er een dikke mist doordat er bosbranden in Canada waren. Een mooie rit dus naar het letterlijke eindpunt van deze rit en de weg. Het observatie centrum. Daar is de hele uitbarsting van 1980 goed uitgewerkt, met als hoogte punt een documentaire op het grote doek. Aan het einde wordt het doek opgehaald en is de berg live te bewonderen. Vorige keer was er dus die mist, dus moesten we het nu wel een keer echt zien, Bucketlist -1.

Nadat we nog even een bergje omhoog zijn geklommen om de vulkaan in ruste (hij spettert in ieder geval niet meer, rook nog wel) van verschillende plekjes te bewonderen rijden we naar de Hummocks trail. Deze Hummocks zijn ontstaan bij de uitbarsting in 1980 en zorgen voor nieuwe flora en fauna. Mirjam wil deze graag lopen en wij volgen dan braaf. Het is een mooie, heuvelachtige, trail dwars door het bos, langs watertjes en prachtige uitzichten niet in de laatste plaats op de vulkaan. Na deze trail is het al weer bijna zes uur, dus gaan we weer terug naar onze cabin.

Onderweg komen we bij zo’n beetje het enige restaurant in deze omgeving. Ze hebben vooral home made burgers op het menu. Daar weet iedereen wel de lekkerste van te bestellen en al snel krijgen we het all American plastic mandje met de burger en frites. Daarbij zijn de burgers en de frites ook nog eens perfect, jummy. Het restaurant staat, zo wordt ons verteld, bekend om de cobblers. Die past echt niet meer, dus nemen we een blueberry cobbler mee. Een goede keus, want een kwart blijkt later meer dan voldoende te zijn. Niet qua smaak, want daar kunnen we wel meer van eten, maar zo’n ding vult het maagje goed. Eenmaal terug bij de cabin doet ieder nog even wat ie wil en wisselen we op die manier de dag voor de nacht in.