De wekker roept om 8:15 dat het ochtend is. Wij accepteren het maar en gaan gestaag de ochtendrituelen uitvoeren en ontbijten in het hotel. Als we terugkomen op de hotelkamer willen de mannen nog wel zwemmen. Dat kan en we checken tegen 11 uur pas uit. Bij de safeway wordt de lunch ingeslagen en we zoeken we nog een cache. Helaas niet te vinden, maar in de buurt is er nog een die we wel vinden. Deze is overigens heel mooi weggewerkt in dezelfde kleuren als de lantaarnpaal, een mooi kunstwerkje.
Voordat we verder kunnen moeten we nog een bezoekje aan de Tommy outlet brengen. Deze zit in Silverthorne, vlak bij ons hotel. Het horloge van Niels is stuk, die moet omgeruild worden. De weg naar Silverthorne loopt langs het Dillon reservoir, een mooi meer. Prachtig uitzicht, een leuk ritje dus. In de shop is geen acceptabel horloge te vinden, dus wordt het geld (hopelijk) teruggestort op mijn creditcard. De laatste poging voor een klokkie is Caste Rock, onze laatste bestemming.
Vandaag bezoeken we ons laatste National Park, de Rocky Mountains. De weg erheen loopt door bergachtig gebied en een paar ski-dorpen. Hoe graag ik er in de winter een keer heen zou willen, het is nu redelijk stil en uitgestorven. Vooral de resorts rondom Winter Park zijn groot en zien er erg duur uit. Op een gegeven moment rijden we over een pas heen en komen tot op een hoogte van 3433 meter, 1 meter minder dan gisteren. Natuurlijk zijn er ook een paar sappige bochten van 180 graden.
Als we net de Rocky’s binnen rijden wachten daar een paar rendieren op ons om een foto van hen te maken, we belonen het wachten en maken mooie plaatjes en zelfs een klein filmpje. Wat vooral opvalt in de Rockey’s zijn de eindeloze bossen op de bergen waar je overheen kunt kijken, echt heel bijzonder. Na een voor Mirjam zeer spannende rit langs het ravijn komen we bij het hoogste punt waar je kunt komen, 3770 meter hoog. Onze vorige reis zijn we hier voorbij gereden met het plan dit nog een keer te doen, bij deze. Je moet er wel een kleine mijl voor lopen in ijle lucht met een ijzige wind van 5oC maar dan heb je ook wel iets. Je staat op het dak (bijna) van Amerika en alles om je heen is lager. Er is ook een prachtige bronzen medaille op dit punt aangebracht, waar de wind overigens op max staat. Een mooie plek voor een family hug. Dan weer de route terug, dit keer naar beneden, met windje tegen. Op een paar verschillende plaatsen moest ik toch even stoppen voor een mooie foto. Zeker met de zon die door de wolken heen prikt waren de uitzichten awesome.
Als we beginnen aan de afdaling, we zullen rond de 2500 meter hoog eindigen, lopen er ineens vlak voor onze auto een aantal witbil herten over. Een mooi cadeautje. Na al dit moois is het nog geen uurtje naar Estes park waar we in Discovery Lodge gaan slapen. Een leuk motel waar we vorige keer ook hebben geslapen. Dit keer zitten we in een ander gebouwtje, naast het water. Lekker dat het nu 22oC is, nog even lekker in het zonnetje zitten.
Op de golfbaan achter ons heeft een kudde herten besloten om aan het lekkere gras te gaan knabbelen. Leuk om een poosje naar te kijken, om daarna lekker te gaan eten in een grill restaurantje verderop in de straat. Ook hier hebben we vorige keer al eens gegeten, wederom lekker.
Op de weg terug ziet Mirjam een Chocolat Factory, waar natuurlijk bekeken moest worden wat ze hebben en of dat wel iets is. Uiteindelijk met een half pound fudge de deur uit gegaan op weg naar ons bedje, want het is inmiddels al donker geworden. Het is een heldere nacht, dus zijn er veel sterren te zien. Het maakt de vakantie compleet.