We beginnen de dag met een broodje op de kamer. Geen straf, want met de deuren open zitten we dicht bij de pool. De lucht is weer zoals we dat gewend zijn, strak blauw. 
Na het ontbijt ziet het zwembad er wel erg lekker uit. De mannen nemen snel een duikje, terwijl wij de spullen inpakken: Waar ging het mis… Nadat het merendeel weer een plekje had gevonden ging ik toch ook maar even vlinderen in het badje, zoals het nu bij ons genoemd wordt. De bron van deze naamgeving leidt terug tot een aantal dagen geleden, waarbij ik met een sierlijke vlinderslag het badje doorkruist heb. Al snel erna zitten we in de auto, op weg naar Page, waar we de horse shoe bend willen bekijken. De foto geeft duidelijkheid hoe de creatievelingen aan deze naam zijn gekomen. De korte looproute is door het hoogteverschil dat overbrugt moet worden genoeg om als een hijgend paard rond te lopen. Het is al dat afzien meer dan waard. Er is een prachtig uitzicht over de Colorado rivier die daar letterlijk het hoekje om gaat.
Op weg naar Kayenta eten we een broodje in de auto. Er was een Safeway bij Page, dus lekkere verse broodjes. Tegen drie uur komen we bij een kruising, waarbij we naar het hotel kunnen of een stukje om naar de Blue Canyon. We kiezen voor het laatste. De Blue Canyon is een slecht aangegeven mooie kloof in het Hopi reservaat. Van het internet heb ik een route beschrijving gedownload die ons, in combinatie met de GPS, op de juiste plek brengt. Na een stukje snelweg moeten we een dirt road op. Dit keer een mooi, onverharde weg, dwars door de uitgebreide velden heen met een prachtig uitzicht. Onderweg komen we nog twee indianen tegen die vroegen of we verdwaald waren, maar na het melden dat we naar de blue canyon wilde bleek dat we de juiste route te pakken hadden. De lucht was hier en daar bijzonder grijs, dus werden we er wel op geattendeerd dat we voor de regen terug moesten zijn, omdat het anders te modderig zou worden.
Na 14 mijl dirtroad kwamen we bij de blue canyon aan. Doordat we niet vast wilde komen te zitten, konden we alleen een paar foto’s van bovenaf maken. Ook wel mooi en vooral zo bijzonder, omdat wij daar alleen waren zonder een enorme massa andere toeristen. Op de terugweg is er een stukje weg deels verdwenen, precies waar ik de auto wilde laten rijden. Flink in de ankers en de four weel drive zijn werk laten doen en dat deed hij prima. Vlak voordat we weer de gewone weg op kunnen staan een paar koeien in hun eigen omgeving eens rustig te kijken wat die blauwe Ford komt doen. Na zachtjes op hen af te zijn gereden vonden ze het tijd om wat aan de kant te gaan staan. Op de highway moeten we de ruitenwissers aanzetten, we waren op tijd van de dirt road af. Ik heb er in ieder geval van genoten.
In Kayenta slapen we in een bekend hotel. Dan ook maar eten in het bekende locale restaurantje: de blauwe theepot, Dit was een van de eerste dingen die de indianen kochten en is een symbool voor gastvrijheid. Weer heerlijk gegeten en cash afgerekend, want met een kaart kan daar niet betaald worden. Terug in het hotel wordt het zwembadje nog even goed uitgetest, alvorens de kippen op stok gaan.