De nacht ging eigenlijk best goed. Wel een paar keer wakker geweest en ook weer snel terug in dromenland.
Om 7 uur waren Mirjam en ik er wel klaar mee en vonden we het tijd om op te staan. De mannetjes hadden er nog geen weet van dat het al dag was en werden wakker van een zorgvuldig geplaatst zonlichtstreepje door de gordijnen en mijn telefoon die ging.
Eerst maar ontbijten. Een mooie hoeveelheid aan lekkere dingen stonden al op ons te wachten. Meteen aan het lekkerste begonnen: een getoaste muffin (zo’n plat broodje) met kaas. De kaas hadden we als echte kaaskop ingesealed meegenomen. Na nog wat lekkerheden gingen de jongens al zwemmen in het buitenbadje. Er is ook een spa (bubbelbad), die was vooral loei en loei heet. Als je door was, kon je de vliegtuigen die gingen landen op LAX langs zien komen : De vakantie is nu echt begonnen.
Mirjam heeft ondertussen het merendeel van de spullen opnieuw ingepakt, zodat we daar de komende tijd gemak van gaan hebben. Ondertussen maak ik de blog van gisteren af en ga daarna ook even mee zwemmen.
Er staat niet al te veel op het programma voor vandaag. We willen wel nog even naar het strand, in dit geval Santa Monica. Eerst gaan we met de auto terug naar Alamo, want het remlicht en knipperlicht doet het niet goed aan 1 kant. We blijken niet zomaar een nieuw lampje erin te mogen schroeven en krijgen een andere auto mee. Dit keer een GMC Yukon, a.k.a. Joekel. Wat een enorm apparaat is dit en hij rijdt eigenlijk lekkerder dan de ford. Er zit meer vering in en, zo blijkt later, draadloos opladen voor mijn telefoon. Helemaal happy dus en al snel zijn we op weg naar het strand van Santa Monica. LA is toch wel een drukke stad met veel verkeer, zo ervaren wij. Veel file, al is het vooral langzamer rijden en niet echt stil staan.
Santa Monica is een leuke plek om te zijn. Op weg naar de pier is er al veel bedrijvigheid. Muziek en veel kleine stalletjes die toeristische spullen verkopen en maken. Je kent het wel: minischilderijen, nummerplaten en sleutelhangers met jouw naam erop. Wel bijzonder was een man die je hoofd live boetseerde in een hompje klei: respect voor de man.
Voor de jongens was het vooral een feest van herkenning, deze straten zitten namelijk ook in GTA (Grant Theft Auto). Ze zijn al meerdere keren door deze straten heen gereden en komen ook de gebouwen tegen die ze met veel moeite hebben neergehaald. Niels moest even een fotoshoot hebben op een specifieke brug uit het spel. Het resultaat is ernaar :-).
Het spel blijkt echt super realistisch te zijn, zo merkten we ook toen we in Beverly Hills rondreden. Het blijft toch wel erg mooi om te zien hoe mensen de meest uiteenlopende gebouwen op de mooiste plekken op de berg weten te realiseren:
“Live the American dream”.
Na al dit moois aanschuiven op de nog drukker geworden weg naar het hotel. Een ritje van nog geen 40 minuten wordt verlengt met 1 uur. Op zich niet heel erg, er is genoeg te zien al ben je er op een gegeven moment wel klaar mee. In Whittier aangekomen vinden we een grappig real American Motel. De dame achter de balie heeft bij elke stap een extra beetje zuurstof nodig,
Wat voor de meeste mensen zou overkomen als zuchten, zuchten en zuchten. Bij het betalen met de CC vroeg ze me om mijn PIN op te schrijven. Hoewel het een aardige vrouw was, heb ik dat toch maar even niet gedaan en ben haar kantoortje in gelopen naar het apparaat. Leek mij in ieder geval wel een beter idee.
Het diner bleek prima te kunnen in het lokale burger restaurant direct aan de overkant van de weg. Dikke vlammen op de grill, dus het was super lekker. Onderweg bij de Dunkin Donuts nog koffie gescored. Drie deze reis, Bas sloeg even over.
Inmiddels was het al tegen 11 uur en de luikjes waren niet meer open te houden. We called it the day.
We weten nu dat jullie in Amerika zijn. Goed bericht. groetjes Joke en Sjaak