De wekker gaat om 7.30 en we starten met een ontbijtje bij Porters, we hebben immers vouchers bij de kamer gekregen. Een lekker broodje ei met bacon en cheddar. De aardappelen hebben we maar ingeruild voor vers fruit en dat was een goede keuze.
Na dit lekkere ontbijtje de auto volgeladen en de shuttle naar zion gepakt. Daar verhuurde ze voor een klein bedrag waarmee je ze denkt te kopen, stokken. Deze zijn handig voor onze hike in de narrows, dus toch maar doen. Dan naar de shuttle, tenminste de wachtrij. Man, zelfs de Efteling zou zich hiervoor schamen. Met weemoed denken we terug aan de tijd dat we gewoon met onze auto het park in konden. Uiteindelijk zitten we een klein uurtje later in de shuttle, op weg naar de narrows.
Het Zion park bestaat uit mooie bergen, bomen en water. Heerlijk om daar doorheen te rijden dus. De verste stop is stop 9, de Narrows. Gisteravond waren we hier ook al, maar hadden we geen tijd voor de hike. Het is een korte hike over een betonpad naar een riviertje. Daar hebben we onze waterschoenen aangedaan en hebben we het fototoestel waterdicht ingepakt. Dan de hike verder vervolgen door het water heen.
Hier zijn we, als 55 plussers maar wat blij met de stokken, we zien overigens ook veel jongere luitjes met een stok lopen, dus het is voor alle leeftijden. Er is een aardige stroming en er liggen veel keien waar je overheen loopt. Super leuk en lekker om met dit weer door het frisse water te waggelen. We lopen een stukje en eigenlijk wil je de hele tijd verder. Nu weten jullie ook dat de hele hike 16 mijl is, dus dat gaan wij niet doen. Net voor het punt dat je kruis nat wordt, vinden we het weer mooi en keren wij om.
Op de terugweg zien we pas echt hoeveel mensen hier zijn. Het is druk, we hebben er gelukkig geen last van. We wisselen de waterschoenen weer om voor normaal schoeisel en pakken de shuttle terug. Dit keer hoeven wij niet lang te wachten. We hadden een berichtje van het motel gehad dat er nog een glas op de kamer was achtergebleven, die halen we nog even op net als wat ijsblokjes voor de coolbox en weg zijn we.
De route loopt door het mooie Zion en af en toe stoppen we even om naar het mooie panorama te kijken en een foto te maken. De tunnel is rustig en we kabbelen lekker door als we de Bryce Canyon al in het vizier krijgen. Dan worden we door een enorme knal op de voorruit opgeschrikt. Het blijkt het einde van het leven van een vogeltje te zijn geweest, die met 65 mijlen in het uur op de voorruit was geland. Wat rest is een stop bij het tankstation om de smurrie van het raam te poetsen. Net als ik wil afslaan ontwaar ik weer wat politielampen in de achterruit, maar nu wil hij er alleen maar langs. Gelukkig maar.
Het loopt al tegen vijf-en als we bij ons stulpje voor de komende nacht aankomen. We gaan nog even het zwembadje in, die zowaar wat koud aanvoelt. Een hele verandering ten opzichte van de afgelopen dagen. Ook het koude water uit de kraan mag doet zijn naam weer eer aan. Gelukkig maar, de beschaving terug gevonden. Bij het motel zit ook een restaurant Showdown, dat in een soort schuur zit. We eten er heerlijk en er is zelfs live muziek, waarbij de man leuk zingt en bijna continue blijft bedanken voor de support van live muziek. Nu wordt daar beperkt gehoor aan gegeven en bij het afrekenen duwen wij ook nog wat in zijn bakje. Is hij ook weer blij. De blog schrijf ik deze keer bij een klein vuurtje voor het restaurant, waar ook flink wat marshmallows worden geroosterd.
Ja, zelf met de auto het park inrijden ook nog gedaan. Nu vroeg uit de veren en nog sta je 1 uur te wachten op de shuttlebus. Wel mooi zo’n Hilde en dat water tot het kruis koelt de boel weer een beetje af naar normale temperaturen. Julienne genieten wel zeg, de foto’s bewijzen jullie plezier. Landschap blijft mooi, ook na + 40 jaar geleden (1ste keer) nog steeds even mooi. Fijne reis nog en geniet nog lekker de komende dagen. Gr van ons