Het is al weer zondag ochtend als we in Price aan het ontbijt zitten. Je kan hier zelf wafels maken, waar de jongens vollop gebruik van maken. Op de tv zien we de laatste 20 kilometer van Marianne Vos en juichen als de Amerikaanse verliest :-P, knap gedaan hoor.
We hoeven pas om 12 uur van de kamer af en besluiten deze tijd ook volledig te nemen. De jongens poedelen nog even lekker in het zwembad, terwijl wij wat computeren, boekje lezen en de koffers inpakken.
Ze zijn de buitenkant van het hotel aan het strippen om het hotel weer up to date te maken met de nieuwe mode, niet dat het daarvoor er niet mooi uitzag, maar de kleur moet anders. De manager laat ons zien wat de bedoeling is en nodigt ons uit snel het resultaat te komen bekijken, we bedanken voor de eer. Het is allemaal wel redelijk simpele bouw in de States, wat houten platen, met daarop kunststof schroten.
Daarna naar de WalMart om de boxers met flapje om te ruilen. Er zaten slips in het doosje en die waren afgekeurd. Nu we er toch waren nog even verder gekeken en Niels heeft eindelijk zijn Perry beschermhoesje voor de iPod gevonden en is daarmee superblij.
De rit naar Salt Lake City neemt 2 uur in beslag en voert ons over een mooi en divers berglandschap heen. In SLC aangekomen is het tijd voor een nieuwe camera, want de “oude” heeft wat rare vlekken die we niet weg krijgen.
In het hotel doen we de was, want na een ruime week is dat wel weer eens nodig. In de wasruimte zitten ook 2 Amerikanen uit Washington waar we een praatje mee houden, zodat de wachttijd van de wassen zo voorbij vliegt.
Gewoonte dieren als wij zijn gaan we eten in hetzelfde restaurant als twee jaar geleden. De wachtrij is er niet zo lang als twee jaar geleden, het is nu dan ook 8 uur op zondag. Het eten is weer erg lekker en Bas heeft een mooie Perry nagetekend op de tafel, want dat mag daar.
We lopen terug naar het hotel en bekijken alle mooi verlichte gebouwen van SLC. Als klap op de vuurpijl komen we bij de mooi verlichte tempel, waar de nieuwe camera mooi uitgeprobeerd wordt.
