1 Augustus: Geeft niets, droogt wel weer op

De wekker maakt ons om half zeven al wakker. Wij zijn daar nog niet echt aan toe, toch geven we ons gewonnen. We willen vandaag naar de Niagara watervallen en daarvoor kan je het beste een beetje op tijd zijn.
Het is nog aardig rustig aan het ontbijt, dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Om acht uur zitten we al met al onze spulletjes in de auto op weg naar de grens. De rit ernaartoe is mooi, je krijgt een mooi vergezicht voorgeschoteld, maar ook veel industrie. Een bijzonder totaal pakketje. We zijn al snel bij de grens en sluiten in de laatste rij aan. Binnen een kwartiertje mogen we al aangeven dat we op vakantie zijn en niet van plan zijn om iets achter te laten. De stempel wordt gepakt en op de juiste datum gezet, wij zijn de eerste die een stempel krijgen vandaag. Met een vers laagje inkt rijden we voor het eerst in ons leven Canada in, het leven zal nooit meer hetzelfde zijn :-).

Na de grens wordt alles weer in kilometers aangegeven, dat is toch wat eenvoudiger. Om negen uur rijden we het parkeer terrein bij de watervallen op en kunnen we vrijwel vooraan parkeren. We zijn er vroeg bij: lekker.In het visitors center kopen we een pasje voor vier verschillende attracties. Eerst gaan we met het bootje naar de mist. Dat is een klein stukje langs de rivier lopen en ondertussen zien we al veel van de watervallen. Een hoop gespetter en een enorme mistwolk, die door het vallende water wordt gemaakt. Voordat wij de bootjes in kunnen krijgen we een rode poncho, het wordt nogal vochtig. Niet lang daarna staan we met een flink aantal andere haringen, met een rode poncho op de boot op weg naar de watervallen. Een geweldige ervaring om zo dicht bij het neer kletterende water te zijn. Een paar mooie foto’s gemaakt en daarna een poosje bezig geweest om de lens weer goed droog te krijgen. De poncho was wel nuttig.
Met het busje gaan we door naar de Wild Water Walk, zoals WWW ook afgekort kan worden. Vooraf niet zo’n goed idee wat het in zou houden. Met een lift worden we 70 meter naar beneden gebracht. Daar is lang pad van hout gemaakt zodat je de stroom water na de waterval goed kan bekijken. Het is veel, heel veel water wat er langskomt. Ruim 6600 m3/sec levert een woeste rivier op met golven tot wel 5 meter hoog. Er zijn wel eens mensen geweest die dit hebben willen trotseren, waarvan het merendeel verdronken is.

De bus terug zit erg vol, toch zijn we al snel bij ons beginpunt, de grootste waterval. Inmiddels is het tijd om te lunchen en dat doen we op een mooi plekje buiten. De lunch zelf is een vette bek, die niet echt lekker genoemd kan worden. Helaas. Na een plasje is het tijd voor de derde attractie, Niagara Fury. Een bijzondere manier om het ontstaan van de watervallen te laten zien. We krijgen ook hier een poncho aangeboden, dit keer een blauwe. Nou die heb je ook nodig. Het start met sneeuw in de ijstijd, dat is nog wel te doen. Op het moment dat het gaat ontdooien komt het eerste water, wat netjes tussen een paar hoekjes van de poncho ons lijf weet te bereiken. Natuurlijk zijn er ook een aantal bevingen en aardverschuivingen. Ook die zijn met de bewegende vloer goed voelbaar. Erg mooi is het einde, een vlucht over de niagara watervallen, waar je met de lichtbewegende vloer volledig meezweeft met als bonus natuurlijk watergespetter als je onderin de watervallen bent aangekomen.

De laatste attractie is het bezichtigen van de watervallen vanaf de achterkant. Hier krijgen we een gele poncho. Met een lift wordt je naar een tunnel gebracht die naar twee gaten in de berg leiden. Daar zie je en voel je het water langs denderen. Meer dan een witte mist zie je niet, wel op het platform er net naast. Daar komt de poncho goed tot zijn recht en heb je een prachtige uitzicht op de watervallen.

Inmiddels is het al weer vier uur en zijn we een beetje klaar met het water, tijd om naar Toronto te rijden. Onderweg stoppen we nog even om wat drinken te kopen en hebben we spijt dat we niet een poncho hebben meegenomen. De korte weg terug naar de auto leidt door dikke druppels. Gelukkig is het heftig, maar redelijk lokaal en rijden we al snel in een lekker zonnetje naar het hotel. Om te eten is er een heel plein met allemaal retaurantjes. We willen naar de overkant rijden, maar door verplichte eenrichtingen zitten we direct op de snelweg. Al snel rijden we langs ons hotel en zien ook een Swiss Chalet tekentje staan. Dat hebben we al eerder langs de weg zien staan en besluiten daar wat te eten. Eenmaal binnen lijkt het erg op het concept van Denny’s, al is dit een volledig kippenrestaurant. Bas begint zuinig te kijken als hij de menukaart bekijkt. Gelukkig staat er op de achterkant een “gewone” cheeseburger, dus hij ook weer blij. De kip is erg lekker en we kiezen allemaal het gerechtje dat goed bij ons past. Als dessert hebben we gevulde mini donut. Ook wel weer eens lekker.

Het hotel zit goed vol, want er is een festival om de hoek. We worden gewaarschuwd dat de festivalgangers wel wat herrie kunnen maken in de nacht en dat ze vanuit het hotel regelmatig zouden rondlopen om het tot een minimum te beperken. We mochten altijd bellen. Uiteindelijk heeft alleen Mirjam er iets van gehoord, maar niet genoeg om op te staan.