Na een wat warme nacht worden we (Mirjam en ik) al vroeg wakker. Mirjam heeft wat last van haar rug en start daarom met een badje, wat redelijk helpt. De beentjes laten overigens ook merken dat we gisteren een stukje ge-hiked hebben. Ik schrijf nog even verder aan de blog en help de jongens met het proces: wakker worden. Hierbij constateren wij dat de bedden goed veren. Even aan Bas schudden zorgt ervoor dat hij nog lang blijft na schudden en dat hij goed wakker is. Op zich is dat laatste handig, want we willen ontbijten. Dat doen we op een picknick tafel voor het gebouw. De temperatuur is lekker en de omgeving is ook super, een mooie manier om de dag te beginnen.
Na het ontbijt is het tijd om alles weer in te pakken en de auto vol te laden. Daarna nog even uitchecken en nog even een ander stuk van de grand canyon te bekijken. We nemen de shuttle naar Hermits Rest. Geen restaurant, maar het eindpunt van de shuttle op de South Rim. Na een paar foto’s kunnen we dezelfde shuttle weer terug nemen, naar een halte halverwege. Daar willen we dan een stukje langs de rim lopen, tot de volgende halte. Het is een mooi en vernieuwende blik op de grand canyon. Je kan ook de colorado rivier goed zien lopen hiervandaan. 
Het is overigens geen mooi helder blauw/groen water, maar gewoon een bruine modderstroom. Ach, we zijn er ver genoeg vandaan en worden er niet nat van. Dat kunnen we niet van de dreigende lucht zeggen die met gerommel op ons af komt. We besluiten de rim-hike te skippen en de eerst volgende shuttle naar de village te pakken. Geen slechte keuze zo blijkt als we de eerste druppels op de voorruit zien als we net in de shuttle zitten. We kunnen de bui ook nog mooi voor blijven naar de auto toe en rijden dit mooie park weer uit op weg naar onze volgende bestemming: Cliff Dwellers Lodge.
Voordat we helemaal uit de grand canyon verdwenen zijn, bekijken we nog een paar stenen die met bordjes netjes als ruïne zijn gemerkt. Het is maar dat je het weet. Er is ook nog een scenic stop lang de weg. Daar is heel goed te zien hoe de rivier door de canyon heen snijdt.
Als we de eerste “grote” plaats langsrijden is het ook tijd voor de lunch. Er staan grote borden langs de weg met een diner/trading post die vorig jaar al 100 jaar bestond en men is er blij mee. Wij willen dat dan ook wel een keer proberen en worden niet teleur gesteld, in tegendeel. Lekkere broodjes met naar wens patat, chips en coleslaw. Wie kiest wat? Voor de eerste winnaar met het goede antwoord ligt er een mooie badge klaar. Je mag het als commentaar posten. Alleen ons eigen gezin is uitgesloten van deelname.
Na al dit lekkers laten we de V8 weer loeien op weg naar onze eind bestemming voor vandaag. Na 15 minuten wil Bas doekjes hebben, hij heeft een bloedneus. Het blijft maar lopen en we zetten de auto maar even aan de kant. Na een poosje lukt het ons gelukkig om het lek te dichten en kunnen we onze weg vervolgen.
Na een uurtje hebben we de middle of nowhere bereikt. Een leuk motel, waar we al een keer zijn geweest. Het heeft een prachtig uitzicht naar de Vermillion cliffs met een stuk prairie ervoor, waar je niet verbaasd op moet kijken als Lucky Luuk voorbij komt. Er blijkt ook nog een uitdaging voor de mannen te zijn, er is er ook geen WiFi. Goed dat we er maar 1 nacht slapen.
Het eten doen we in het enige restaurant en het is smullen. Een mooie hamburger voor de heren, visje voor Mirjam en een kippetje voor mij. De jongens willen allebei nog een chocolade taartpunt als toetje. Een enorm zwaar ding, wat je het beste kan vergelijken met een de vulling van Mars. Ze zijn er blij mee en kunnen de calorie bom nog wel verwerken. Op de kamer worden de boekjes opgezocht om zo een WiFi vrije avond op te kunnen vangen. Buiten is het inmiddels echt pik en pik zwart geworden, binnen doen we ook de lampen uit en sluiten de luikjes.
