We beginnen de laatste ochtend in de States met een ontbijtje in het hotel. Het is weer een standaard ontbijt, genoeg te kiezen voor iedereen. Na het ontbijt gaan we de koffers zo inpakken dat we ze zonder gezeur mee kunnen nemen. Gelukkig hebben we de kofferweger bij ons en het lukt prima om alle koffers goed te vullen en onder de 23kg te blijven. Als we de eerste koffers naar de auto brengen worden we gebeld door de receptie. Of we weten dat we om 11 uur moeten uitklokken, het is gelukkig geen probleem dat we nog even nodig hebben om alles naar de auto te brengen.
We besluiten niet down-town Seattle te gaan, maar nog even langs de outlets te gaan. Niels wil nog een klokje hebben en ach, een er is altijd nog wel ruimte voor wat kleding voor weinig. Eerst nog maar langs de Walmart om wat snoep te kopen voor in het vliegtuig en M&M die in Nederland niet te krijgen zijn. De mint en pretzel krijgen van de jury de hoogste cijfers en mogen mee. Bas zoekt ook nog wat ander snoep uit, want dat vliegtuigeten wordt hij alleen maar ziek van.
De outlet blijkt volledig overdekt te zijn. Het schijnt hier dan ook vaak slecht weer te zijn, in ieder geval flink wat regen. Vandaag is het daarvoor niet nodig, al is het wel lekker om koel te shoppen. Het klokje voor Niels wordt eindelijk gevonden en ook de rest van de familie kunnen ze het niet laten liggen. We zijn weer allen goed bij de tijd.
Vlak voor het vliegveld stoppen we om een laatste broodje te smeren en de koelbox en de overige losse spullen in te pakken voor de reis. Al snel worden we door de security erop gewezen dat we op private property van een casino staan, met het verzoek of we weg willen gaan. Ook de 15 minuten die we nog nodig hebben om alle af te ronden is teveel. We rijden een paar meter naar een parkeerplekje en pakken daar alles goed in. Er wordt ook nog even een verkleedshow weggegeven, zodat we niet in een korte broek het vliegtuig in hoeven.
Het inleveren van de auto gaat zoals altijd snel. We hebben deze reis in 82 uur zo’n 5500 km gereden. 
We bedanken de auto ervoor en in no-time zitten we in de shuttle naar het vliegveld. Hoewel het een internationaal vliegveld is doet het allemaal relax aan, lekker. De rijen vallen alles mee en al snel hebben we alleen nog maar 2 koffertjes handbagage in de hand. Op naar de security, waar Niels volgens de traditie dit jaar in de steekproefgroep valt. Dit keer alleen beperkt tot het nemen van een sample van zijn hand. Er blijken geen drugs aan zijn handen te kleven en de beambte geeft op verzoek ook aan dat het bacteriologisch ook op orde is. Hij is netjes opgevoed :-).
Het laatste States avondmaal willen we in een leuk restaurantje nuttigen. 
Helaas zijn alle tafels bezet en om aan de bar te mogen eten moet je toch echt 21 zijn. Die tafeltjes staan overigens vrijwel tegen de bar aan, het is dus vooral symbolisch. Het zorgt er wel voor dat we uitwijken naar een lokaal fastfood restaurantje met een vriendelijke, doch verwarde dame achter de balie. Toch lukt het om ons van de gevraagde vette hap te voorzien, zodat we een waardig afscheid kunnen nemen van dit land.
Het vliegtuig vertrekt een uurtje later, maar dat wordt nog met wat extra kerosine teruggebracht tot een kwartiertje vertraging bij het landen. We hebben een kleine 2 uur om op heathrow over te stappen. Genoeg om rustig aan te doen, de benen te strekken en een koffie te scoren. eenmaal op Schiphol staat Ron ons al op te wachten.
Wel erg prettig om na zo’n lange reis thuis gebracht te worden. In de parkeergarage nemen we nog even de tijd om het uitrij-kaartje te zoeken, maar vinden doen we hem niet meer. Gelukkig kunnen ze bij de slagboom zien dat we wel betaald hebben en mogen we toch weer door.
Rond 18:00 zijn we thuis, eten nog even wat en gaan niet al te laat naar bed. Deze reis is voorbij.