>> SPOKANE -> KALISPELL <<
We raken al wat beter aan de nieuwe tijd gewend en worden nu net na 6 uur wakker, althans Mirjam en ik. De jongens passen zich wat sneller aan de nieuwe tijd aan, vooral Bas. Daarmee is dan maar weer bewezen dat de flexibiliteit met de jaren afneemt. Toch is iedereen om 8 uur klaar voor het ontbijt. Dit keer een karig ontbijtje, je kan niet altijd zes gooien.
Nadat Niels alles op de boerderij weer van eten heeft voorzien, de oogsten binnen heeft gehaald en Bas zijn legers op sterkte heeft gebracht voor de volgende aanval kunnen we vertrekken. Bij het inpakken van de auto is daar nog een kleine tegenslag: Een auto rijd bij het inparkeren zo tegen mijn openstaande deur aan. Gelukkig heeft onze auto geen schade, de auto die tegen ons aanreed des te meer. Ik geloof het wel en maak wat foto’s van de situatie en van de gegevens van de beste man voor het geval er toch meer schade is dan zo te zien. Dan gaan we eindelijk op weg naar de volgende bestemming: Kalispell in Montana, in die staat zijn we nog nooit geweest. We moeten vandaag twee staatsgrenzen door, want we zoeven dwars door Idaho heen.
De route vandaag is weer genieten. Een hoop berg, water, dorpjes en landbouwgrond krijgen we te zien. Vanaf een bergtop, veel mooie uitzichten over rivieren tussen de bergen door. Hoewel dit ook wel een aardige rijdag is, zien we een hoop. Voor de lunch vinden we een mooie kampeertafel die door de bomen in de schaduw wordt gehouden. Als we dan ook nog iets verderop een aantal mooie bomen vinden voor de sanitaire zaken is het feest compleet.
Omdat we niet alleen door staatsgrenzen rijden, maar ook door een tijdsgrens, gaat de tijd best snel. We zijn een uurtje kwijt als we bij het hotel aankomen. Dat blijkt wel een echt motel te zijn, waar je de auto nog lekker voor de deur van jouw kamer kan zetten. Inmiddels zijn we een week onderweg, dus moet er ook een wasje worden gedraaid. Het gaat vrij rap en de zon helpt goed mee met het drogen van de polo’s.
Naast het hotel zit een Mexicaan en omdat Niels en Bas toch een eigen kamer hebben kunnen we daar wel gaan eten. Dat doe je natuurlijk niet als je met z’n vieren op één kamer moet liggen, da’s duidelijk. Deze Mexicaan staat ook nog eens goed aangeschreven en dat snappen wij. Een leuke tent en super goed eten, dat is een top waardering waard. Het is alleen wel erg veel en dan eet je er toch automatisch iets te veel van. Zo niet dan toch, want Bas die bestelde ook nog een desert. Nou die ging dus echt niet meer op.
Na het eten maar gaan geocachen om uit te buiken. Er liggen er drie aardig in de buurt, die gaan we maar oppakken. Twee zijn redelijk eenvoudig te vinden, de derde is een speld in een hooiberg, of in dit geval het roest tussen het ijzer. We bestasten de arme Elk overal en uiteindelijk tovert Niels de geocache uit zijn buik. Nu kunnen we weer terug naar het hotel, waar we al met de nieuwe tijd mee moe zijn en op tijd het mandje induiken.