De laatste ochtend start relaxed. Eerst maar eens lekker ontbijten bij het hotel. Het buffet ziet er niet al te aantrekkelijk uit, dus kiezen van de kaart. Iedereen kan vrij gemakkelijk het galgenontbijt vinden. Helaas vallen de pancakes van de mannen tegen, Chef Mike behoort helaas tot de keukenbrigade. Daarna gaan de jongens nog één keer een plonsje doen in het zwembad en pakken wij de koffers in. Even goed wegen met de meegenomen kofferweger om te zorgen dat we onder de 23 kg per koffer blijven. Om 12 uur moeten we uitchecken en dat is ook precies de tijd dat alles weer op de bagagekar staat. 
Na het uitchecken rijden we naar de auto en nog net binnen blijkt een gallon met water op scherp te staan. De plastic kan blijkt goed te kunnen scheuren 
en de lobby ligt ineens vol met bijna 4 liter water. Een “No problem, we’ll take care of it” staat garant voor een goede beoordeling van het hotel :-).
We vliegen pas laat in de avond, dus hebben we alle tijd. Eerst nog de laatste dingen shoppen, zoals een riem en schoenen. Er zijn veel riemen, dus dat is geen probleem. De Tommy schoenen voor Niels zijn ook hier niet aanwezig. Helaas, het is niet anders. Parallel aan de oceaan rijden we verder naar het zuiden, op naar New York. Lunchen doen we nog één keer bij een cracker barrel en we merken toch wat verschil met die van gisteren, die was zeker beter. De pancakes waren in ieder geval wel erg lekker, een goede compensatie voor het ontbijt.
Na nog wat schatten te hebben gevonden en een beetje relaxed getoerd te hebben, rijden we New York binnen. Tijd om nog wat snoep voor in het vliegtuig te kopen en de laatste dingen in te pakken. 
De koelbox hebben we immers vandaag nog gebruikt en die moet nog een tas in. Ook willen we nog wat andere kleren aan in het vliegtuig. We rijden de auto ver weg op de parkeerplaats en veranderen van kleren en pakken alles goed in. De koffers en de tassen zijn klaar voor het vliegtuig. Als we weer een eindje op weg zijn, rijden we een file in. Het blijkt een vertraging omdat we weer tol betaald moet worden. 
We krijgen wel waar voor ons geld, want we gaan over een mooie brug. Met mijn mobiel, het fototoestel ligt in de kofferbak, maak ik er een mooie foto van totdat er op het raam geklopt wordt. Een officer die vraagt waar ik vandaan kom. Nederland blijkt goed te zijn, want hij geeft aan dat ik ook als ik (vrijwel) stilsta geen mobiel in mijn handen mag hebben. Ik werp hem sierlijk in de bak en mag doorrijden…oef, door het oog van de naald. Op de brug hebben we een prachtig uitzicht op Manhattan en Bas maakt snel nog wat foto’s. Een auto die ons in wil halen heeft het door en houdt even in, zodat we een mooi plaatje kunnen hebben, awesome.
De laatste tankbeurt duurt iets langer dan verwacht. Er wordt nieuwe benzine gebracht en dan mag je niet tanken. Het is dus even wachten tot we weer mogen tanken. We staan vlak bij La Guardia airport en gebruiken de tijd om de landende vliegtuigen die over ons heen vliegen te bewonderen. De laatste kilometers rijden we nog even op onze eigen van Wijck Expressway. Dat nog één keer de radio zacht en de V8 extra laten loeien, voordat we de auto inleveren. De verandering van inleverlocatie blijkt goed zijn doorgekomen en in no-time moeten we onze trots van de afgelopen weken, na 2300 mijlen (3700 km) vaarwel zeggen.
Met de airtrain zijn we in no-time in terminal 7, vanwaar British airways vertrekt. Even inchecken blijkt een ramp te zijn. Er staat een enorme rij en ookal hebben we alle kofferlabels en boardingpassen al bij de PC’s gehaald en de koffers ermee gelabeld. Als we na 45 minuten aan de beurt zijn blijkt de zwaarste koffer precies 23 kg te wegen.Dat maakt een mens blij, dat ondanks het zeer chagrijnige personeel wat hier werkt.
Er wordt blijkbaar op geselecteerd, want we hebben geen uitzondering gezien. Een van de twee tassen blijkt echter, totaal onverwacht 25 kg te wegen. In totaal zitten we ruim onder de toegestane hoeveelheid, maar we moeten toch USD 75,= lappen. Dan pakken we de koffers wel iets anders in. Lastig dat ik er mooie tie-wraps omheen had gedaan en dat er geen schaar aanwezig was. Even klooien geeft dan toch nog het gewenste resultaat. Vooraf hadden we extra betaald voor twee aan twee stoelen, maar doordat we nu met een 777 terugvlogen bestaat die mogelijkheid niet meer. Beetje vreemd dat zoiets niet netjes gemeld wordt en dat is een apart verzoek moet doen om het geld terug te krijgen. Na dit feest nog even door de security en we kunnen verder om een hapje te gaan eten. Intussen was het al half tien en waren veel restaurantjes gesloten. Er is gelukkig nog wel een broodjes zaak open en ook daar voldoet de medewerkster volledig aan de eisen om zo min mogelijk te laten merken dat werken ook leuk kan zijn. Ze krijgt een 10 met een griffel.
De boeing heeft een redelijk nieuw interieur en zelfs een afstandbediening voor de schermen. 
Naast de films is er nu ook de mogelijkheid voor spelletjes zoals Tetris en the good old pac-man. De reis is zo voorbij, zeker voor Bas want die gaat al snel tukken (het is dat ook al half twaalf ‘s avonds) en wordt pas in London weer wakker. Het vliegtuig naar Brussel heeft 50 minuten vertraging en vertrekt 2 uur nadat we zijn geland. Op het kleine stukje is best wel veel kerosine gebruikt, want in Brussel hebben we uiteindelijk maar 30 minuten vertraging. Het duurt niet lang voordat de hotel shuttel er is, zodat we iets na vieren weer in het hotel zijn om onze auto op te halen. Dan is het nog even wakker blijven tijdens de rit naar huis en iets voor zevenen ontdekken we een vers gebakken appeltaartje in de koelkast, dank je Ron en Amalia.
Home sweet Home