Het is half zeven als het wekkertje ons laat weten dat het tijd is om op te staan. Vandaag hebben we om half tien een afspraak met een staff-member van congressman Bill Huizenga voor een bezichtiging van het Capitol. Hij is de vertegenwoordiger van het tweede district van Michigan, een staat met veel NL plaatsnamen. Ook de koning is vorige maand door hem rondgeleid in het Capitol, de keuze lijkt me duidelijk.
Omdat het parkeren in Washington niet even gemakkelijk en prijzig is, kiezen we voor de Metro. De rit loopt lekker en al snel wordt er voor de eerste keer gecontroleerd of we echt geen wapens oid mee hebben genomen. We blijken ok te zijn, want we mogen doorlopen. We moeten naar kamer 1217, wat even zoeken is. Hoe streng de ingangscontrole is, hoe eenvoudig kan je, eenmaal binnen, bij iedereen binnenwandelen. Je moet het overigens ook maar zelf zien te vinden. Mooie statige gangen en voor elke deur waar een afgevaardigde zit, staat een US-vlag en een vlag van de staat. De meeste hebben daarnaast ook nog een zwarte vlag voor de soldaten die gevangen zijn en in actie worden vermist. Bij de deur worden we met een poster expliciet welkom geheten, hoe cool is dat.
Vanuit het Longworth gebouw lopen we via een ondergrondse gang naar het Capitol. Alle gebouwen waarin de afgevaardigden hun kamer hebben zijn met deze ondergrondse verbonden. Er zijn ook een aantal winkels, gewoon een klein stadje eigenlijk. We lopen langs een enorme muur met kunstwerken, er blijkt er één van elk district te zijn 435 in totaal dus. Deze kunstwerken worden door highschool studenten gemaakt en als die van jou uitgekozen wordt, krijg je een tripje naar Washington aangeboden en natuurlijk oneindige eer. In het Capitol staan veel standbeelden, twee per staat om precies te zijn. Deze mogen gewisseld worden, al is de commissie die dat moet goedkeuren zo omvangrijk, dat er weinig wordt verwisseld. Je moet in ieder geval wel al dood zijn om ervoor in aanmerking te komen. Nog even wachten dus. De grote koepel wordt gerestaureerd, daar kunnen we helaas niet in. De staf-member wordt hierdoor verrast en zoekt verschillende mogelijkheden om toch zoveel mogelijk te laten zien. In een binnencirkel kunnen we wel komen.
Dat is precies het hart van D.C.. Onder de stip zou ook George Washington moeten liggen, maar dat hebben nabestaanden weten te voorkomen. Hij ligt nu in zijn geboorteplaats. Sowieso nogal wat strijd geweest waar de regering nou zou moeten zetelen, zoals bekend heeft Washington gewonnen. Na de tour krijgen we als compensatie voor de gesloten koepel toegangskaarten voor het House of Representatives, daar waar gestemd wordt en wat je ook zo nu en dan op tv ziet. Ook al gebeurt er op dit moment niet veel , het is toch machtig om dat live te zien.
Daarna de bedwelmende hitte van Washington in op weg naar Ford’s theater. Voor veel mensen niet zo bekend, het is de plek waar Lincoln is vermoord. Het is nu een museum, al zijn er ook nog voorstellingen in het theater. De presidentiële lodge is netjes behangen met US-vlaggen en ziet er tiptop uit. Nadat Lincoln is neergeschoten is hij naar de overkant gebracht waar hij later is gestorven. Ook dat is te bewonderen, echter het bed is verplaatst naar een museum in Chigago, we moeten het doen met een replica. Echt alles is volledig beschreven, zowel de dagindeling van Lincoln, als van zijn moordenaar: John Wilkes Booth en het pistooltje (echt groot is het niet) van de aanslag is er tentoon gesteld. Natuurlijk nog het White House op het programma. Heel veel is er niet aan te zien, daarvoor zijn er al genoeg foto’s en andere zooi gemaakt. Toch moeten we er zelf ook even langs. Naast het witte huis zit de bank of America met een enorm lang pand met mooie pilaren. Weer twee turfjes erbij op de bucket-list.
Onder de indruk van alles wat we vandaag hebben gezien pakken we de metro terug naar het hotel van afgelopen nacht om onze dikke bolide weer te kunnen omarmen. We redden het net om voor het noodweer binnen te zijn, want als we uit de garage rijden komt de regen met bakken tegelijk naar beneden. Zo erg dat ik een keer maar langzaam langs een kleiner auto’tje rijdt om hem niet te overspoelen met met water uit de plas waar ik doorheen rijdt. Voordat we op pad gaan zoek ik nog even de internetverbinding van het hotel op, om het trial Siriux XM abonnement van de radio te verversen. Het werkt en we kunnen de komende weken genieten van een goed radio signaal met heel veel zenders. Een beetje USA muziek maakt de reis wel compleet.
Op weg naar Luray komen we weer in een dikke file te staan die ons zo een half uur kost. Eenmaal bij de plek des onheils zien we een auto op z’n dakkie liggen en snappen dat je daar even voor moet wachten. Er lijken geen gewonden te zijn, dus ook dat is ok. Vlak bij onze cabin sla ik de weg in voor de laatste mijlen en besluit maar snel te keren. Op beide helften zie ik koplampjes op mij afkomen en dat is meestal geen goed teken, ik was aan het casperen. Gelukkig ging de turn goed en kwamen we ongeschonden aan bij de cabins. Er zit ook een restaurantje bij met een heus buffet. Het was er niet druk, wat aan het buffet te zien was. We bestellen maar een burger van de kaart en als toetje nemen de mannen een peanutbutterpie. Het heeft veel wel van een pot skippie die omgekieperd is in een taartboden en de mannen vinden het lekker. Het is rustig en met de herrie van de krekels op de achtergrond vallen we in slaap.
Leuk, jullie zien veel. Nog veel plezier!
Lieve groeten van Joke en Sjaak