De laatste uurtjes in Amerika. Eerst maar ontbijten in het hotel, een prima ontbijtje zonder eitje. Een mooie gelegenheid om de laatste ham op te maken want die kan natuurlijk niet meer mee. De koelbox heb ik gisteren in het bad leeggegooid. Er zat nog steeds een stuk ijs in van de vriezer actie in Las Vegas, de koelbox is dus nog prima :-).
Het zwembad moet nog maximaal gebruikt worden dus gaan de jongens daarheen, terwijl wij de laatste dingen inpakken. De nieuwe tas blijkt een goede aanschaf te zijn, het had zonder ook gelukt toch is dit veel gemakkelijker. Uiteindelijk zit alles netjes in vijf tassen en koffers. Met een volle auto gaan we op weg naar de outlet, want er moet natuurlijk nog wel een klokkie voor Niels aangeschaft worden. De keuze is echter beperkt, maar de juiste zit er gelukkig bij. Omdat we er toch zijn kopen we nog een paar kledingstukken, dit zijn toch echt de laatste aankopen.
De rit naar het vliegveld van Denver verloopt prima. We weten de tolweg goed te omzeilen en rijden in een lekker zonnetje over de Peña Boulevard, de weg naar het vliegveld. Daar blijkt dat het toch gemakkelijker was geweest om het adres van de rental return in de navigatie te zetten. We komen op een gegeven moment uit op een parkeerplaats bij de terminal. Er is geen weg terug, dus dan maar erop rijden en een uur parkeren betalen. Bij het verlaten van het parkeerterrein is één loket waar iemand achter zit, de rest is alleen een automaat. Het is wel even wachten, maar dat wordt beloond met een keer gratis uitrijden. Uit de reactie bleek dat we niet de eerste verkeerdrijders daar zijn. Na de tank gevuld te hebben is het toch tijd geworden om onze dikke Ford Explorer 3.5 liter, V6 in te leveren. De dame van Alamo biedt nog wel haar excuses aan als ik met tranen in het oog de sleutel aan haar overhandig.
De shuttel staat al op ons te wachten en we mogen in een vrijwel lege bus zitten, die direct vertrekt. Dat is lekker. Onderweg naar het vliegveld begint het iets te regenen, we waren dus precies op tijd. Op het vliegveld aangekomen lijken we wel een fastpass voor alles te hebben. We staan voorin de rij bij het inchecken en geven onze bagage af, tot Amsterdam maar weer. Op de roltrap naar de controles zien we al een flinke rij, dat wordt wel even wachten denken we. Bij de rij aangekomen wenkt een security officer ons om een andere rij te nemen. Het is een fast TSA track, waarbij je alles in je tas moet stoppen en geen gekkigheid meer hebt met schoenen uitdoen enzo. Van Bas wordt er nog wel een extra controle van zijn handen gemaakt, het is schoon genoeg want we mogen verder. We praten nog wat over Nederland (de beveiligingsbeambte heeft familie in Nederland) en krijgen nog een hand en de wensen voor een goede reis. Al met al zijn we er in 5 minuten doorheen dus tijd genoeg voor het, inmiddels traditionele, afscheidsdiner op het vliegveld. De pizza en steaks smaken prima en zijn een waardig afscheid van de heerlijke tijd in de USA.
De vliegreis verloopt volgens plan en we zitten allemaal ook lekker. Mirjam zit met Bas op 3 stoelen en Niels en ik zitten achter 2 lege stoelen, die gaan dus niet naar achteren. De reis van Denver naar IJsland is overigens nog 200 kilometer korter, dan wat wij in de States hebben gereden. Het gaat wel een stuk sneller met de 757. In IJsland is de ingangscontrole snel gepasseerd en merken we dat we in hetzelfde vliegtuig de laatste etappe gaan afleggen. We krijgen nog een mooie tour over Alphen en landen weer veilig in Amsterdam waar Ron ons al opwacht. Na het wachten op de bagage lopen we met Ron mee naar de auto. Wel erg lekker om weer thuisgebracht te worden, luxe ten top. Ondanks dat de auto van Ron een aardige afmeting heeft moet er toch wat bagage op schoot. Het kan allemaal prima en al snel zijn we weer thuis, waar een enorme courgette en een berg appels in de tuin op ons wachten. Home sweet home.
