Na een lekker nachtje worden we rond een uurtje of acht wakker. Het ontbijt is inclusief en kunnen we lekker in de tuin opeten. Heerlijk met een licht zonnetje en zo’n 22oC op de teller. Wel een beetje jammer dat zo’n Fransman (we hebben er allemaal wel eens een keer eentje ontmoet) alle chocolade cakejes weggrist om deze aan het einde van het ontbijt mee te nemen. Bas had zijn zinnen al op zo’n lekker cakeje gezet. Gelukkig wordt het aan het einde van ons ontbijt bijgevuld en heeft hij alsnog een lekkere muffin. Bij de plaatselijke super halen we wat te drinken, want het brood is net iets te lang houdbaar. De korting konden we alleen krijgen met een kortingskaart, dus naam en handtekening op een papier gezet en de korting binnen gesleept. 
De route naar Monument Valley is al bezaaid met mooie uitzichten en verschillende monument waardige hoodoos, toch willen we ook het park in. Het pad in het park is een dirt road, die vol zit met kuilen, laat ons Fordje zijn werk als 4×4 maar doen. Hij is daar erg goed in en we passeren de ene na de andere auto, die er toch wat meer moeite mee hebben: I love it.
Van een aantal hoodoos weten we nog wat het moet voorstellen en anders kan er altijd nog een olifant in gezien worden. Op een mooi uitzichtpunt maken we natuurlijk een paar foto’s en een mooie selfie. Op de terugweg filmt Mirjam een stukje van de rit, waarbij zelfs de veelal betrouwbare steadyshot het niet meer stil weet te houden.
Nadat we weer een aantal mijlen op weg naar onze bestemming erop hebben zitten beginnen de maagjes wel weer een gaatje te vertonen. Bluff lijkt ons een mooie plaats voor een lunch stop, tenminste toen we daar nog een paar mijl vandaan zaten. Eenmaal in Bluff aangekomen is het aanbod van acceptabele lunch gelegenheden minder dan verwacht en net voor we besluiten het volgende dorp te pakken zien we een leuke tent waar relatief veel auto’s geparkeerd staan. Het blijkt een goede keuze te zijn. Op aanraden van een buurman neem ik een Navajo Taco, die net voor hem aangedragen wordt. Zelfs voor mij is dat ding te groot, maar ik mag ook de kinder versie nemen en dat blijkt een goede keuze. Het is frybread (Navajo speciaaltje) met chili con carne erop, erg aangenaam. Niels durft wel een frybread roastbief te nemen, dan wel de normale versie. Hij zal de helft in een doggiebag mee gaan nemen. Mirjam en Bas nemen veilig een tosti die ook erg lekker smaakt.
De rest van de reis verloopt voorspoedig, totdat we wat problemen hebben om de ingang van het park te vinden. De navigatie kent het weggetje niet en wil ons heel graag op een afgeloten paadje laten rijden. Na 2 u-turns komen we aan bij het Mesa Verde NP. We kopen bij het visitors center een kaartje voor een, door een ranger geleide toer naar de Cliff Palace. Hier zijn de, in de rotsten uitgehakte, dorpjes goed te zien. Morgen ochtend om 9:30 worden we daar verwacht. Na 15 mijlen het park ingereden te zijn, vooral bergop, komen we bij ons hotel uit. Het zijn leuke losse rijtjes van kamers met een prachtig uitzicht. We eten erg lekker in de lodge en gaan bijtijds naar bed, want we moeten nog wel een half uurtje rijden voordat we bij de toer zijn. Vroeg weer op dus.
Hebben jullie al heimwee naar de Krabbescheer. Zo te lezen niet. Fijne temperatuur en een lekker zonnetje is altijd goed en dan is er ook nog veel moois te zien. Kunnen jullie daarvan wat meenemen in de koffers. Hier is het echt anders. Geniet er nog even van want je bent thuis voordat je het weet. Groetjes van ons
Thuis is ook wel weer lekker, eerst nog even genieten van het moois hier. Nu richting de rockeys.